CANAVARIN UYANIŞI Bazen etimin altından bir ses yükseliyor. Tırnaklarımın ucunda kıvranan o kızıl titreşim sanki damarlarımdan biri konuşuyor. Ayna bana bakmıyor artık. Orada ben değil, başka biri var; gözbebekleri çatlamış, nefesi kanla boyanmış bir gölge. “Beni dışarı çıkar,” diyor. Ama dışarısı da içim kadar karanlık. Hangimiz kimden kaçıyor bilmiyorum. Bir an geliyor her şey çözülüyor; ten, zihin, gerçeklik. Sanki kendi kabuğumu yırtarken başka bir ben doğuruyorum, adını bilmediğim bir ben. Kan istiyorum belki, ama aslında yalnızca kendimden kurtulmak istiyorum. Öfke sadece bir renk burada; aklımın duvarlarına sürülmüş kırmızı bir yankı.