Senin yeşillerin benim toprağıma değdiği anda bir şey oluyor içimde, sanki uzun zamandır bekleyen bir çiçek sessizce başını kaldırıyor. Ne fırtına, ne yangın, sadece bir ışık. Sanki sen bir bahar sabahısın, ben de o sabahın ilk açan çiçeği. Gözlerin güneş gibi değil, güneşin içime doğduğu yer gibi. Bakışınla bütün karanlık yavaş yavaş eriyor, ama hiç ses çıkarmadan, sadece huzurla. Adın dilimin ucunda bir dua gibi duruyor, söylesem gökteki bütün yıldızlar birer birer gülümseyecek. Seni sevmek bir kapıyı aralamak gibi, içeride kimse yok, ama her şey sen kokuyor. Seni sevmek ne büyük bir gürültü, ne de sessiz bir çığlık; sadece kalbimin en sakin yerinde senin adının usulca oturması. Ve bu kadar. Bu kadarcık ve bu kadar çok.