Sana Doğru Yürüyen Gölgem Yorgun bir akşamın içinden geçiyorum, Adını taşıyan rüzgâr yüzüme çarpıyor yine. Bir zamanlar kalbime sığmayan o sıcaklık, Şimdi göğsümde ağır bir taş gibi dinleniyor sessizce. Sana doğru yürüyen gölgem bile titriyor artık, Çünkü senin olduğun yere varınca Kendi boşluğuyla karşılaşacağını biliyor. Ben de biliyorum… Yine de adımlarımı geri dönemeyen bir kader yönetiyor. Aşkımız, yarım kalmış bir cümlenin içindeki Eksik kelime gibi duruyor zihnimde. Söylesem kırılacağım, söylemesem solacağım; Ve sen, hiçbir şey olmamış gibi Gözlerimin içine bakmadan geçip gidiyorsun. Anlıyorum; Bazı insanlar birbirini çok sever, Ama zaman, ikisini aynı anda sevmez. Biz de öyle kaldık işte: Sen zamana sığdın, ben sana. Yine de bil; Ayrılık, seni benden alamadı. Sadece yanımda duran yerini boşalttı. Kalbimdeki yerin hâlâ sana ait— Ve ben, o boşluğu korumaktan hiç vazgeçmedim.