Sözüm olsun kendime, Yüreğimin en kuytu köşesinde, sessiz bir dua gibi, Bu yıl takvimde bir rakam değil, Kalbimde bir bahar açacak. Eski yaralarımın üstüne nazlı bir çiçek gibi dokunacağım, Acılarımı sevgiyle saracağım, Çünkü artık biliyorum: En derin iyileşme, kendinden başlar. Kendimi seveceğim, Öyle bir sevgi ki bu, Güneşin toprağa verdiği gibi sıcak, Denizin aya çekildiği gibi derin, Rüzgârın yaprağı okşadığı gibi yumuşak. Kendi gözlerime bakacağım uzun uzun, Orada gördüğüm kız çocuğuna, Genç kadına, yorgun ruha, “Hep buradayım, seni asla bırakmayacağım,” diyeceğim. Kendi sesimle ninni söyleyeceğim gecelere, Kendi ellerimle saçlarımı tarayacağım. Nelerden vazgeçtiğimi unutmayacağım, Her gözyaşı bir tohum gibi düştü toprağa, Her veda bir dal kırıldı içimde. Ama o tohumlar filizlenecek artık, O kırık dallar daha güçlü uzayacak göğe. Hak etmeyene verilen sevgiyi, Boşa harcanan umutları, Birer fener gibi taşıyacağım yolumda, Ki bir daha aynı karanlığa sapmayayım. Bu sefer gözyaşlarım boş yere akmayacak. Her damla kıymetli artık, İçimdeki kutsal nehre katılacak. O nehir taşacak belki bir gün, Ama bu kez bereket olacak, Kurak yüreklere değil, Kendi çiçek açan bahçeme yağmur olacak. Çok severim o sözü, Yüreğimde ince bir sızı, tatlı bir özgürlük gibi: “Ben artık kimsenin hiç kimsesi olmayacağım.” Bu söz yalnızlık değil, Bu söz özgürlük. Kendi hiç kimsem olacağım, Kendi en güzel limanım, Kendi en sıcak evim. Yalnız gecelerde bile, İçimde bir ışık yanacak, Çünkü o ışık benim. Bu yemin, Gökyüzüne yazılmış bir mektup gibi, Her yıldız bir harfi olacak. Her sabah yeniden okuyacağım onu, Her akşam yeniden mühürleyeceğim. Değişeceğim, evet, Ama en çok, Kendime döneceğim. Söz verdim kendime, Bu sözü tutacağım. Çünkü artık anladım ki, Dünyada en güzel aşk, İnsanın kendine duyduğu aşktır. Ve ben, O aşkı hak ediyorum. Sonsuza dek hak edeceğim.