Ait olduğun yeri ararken ait olmadığın kaç yerde azaldın,
Rüzgâra bıraktığın kaç adım geri döndü sessizce?
Hangi kapılar açılmadı sana, hangi aynalar yüzünü tanımadı?
Ve sen, kaç gölgede eksilip kaç ışıkta fazlalaştın bilinmeden?
Bir yol vardı...

Ait olduğun yeri ararken ait olmadığın kaç yerde azaldın,
Rüzgâra bıraktığın kaç adım geri döndü sessizce?
Hangi kapılar açılmadı sana, hangi aynalar yüzünü tanımadı?
Ve sen, kaç gölgede eksilip kaç ışıkta fazlalaştın bilinmeden?
Bir yol vardı yürüdüğün—
Toprağı kendinden ağır, gölgesi senden uzun…
Her adımda biraz daha soyunuyordu kalbin,
Bir büyüyüp bir küçülüyordu varlığın,
Sığamadığın her yerde biraz daha genişliyordun aslında.
Bir şehir geçiyordu içinden,
Sen fark etmeden; sen olmadan da akıyordu zaman…
Kalabalıkların ortasında yapayalnız bırakan o duygu,
Kendi sesini bile yabancılaştıran o derin boşluk
Omzuna ilişip duruyordu durmadan.
Sonra öğrendin:
Ait olmak bir mekân değil, bir anlama biçimidir.
Kimin gözünde çoğaldığını,
Kimin dilinde sustuğunu,
Kimin yüreğinde tamamlandığını bulmakla ilgilidir.
Ve bir gün,
Koşmaktan yorulduğun bir akşamüstü,
Adını bilmediğin bir sessizlikte durup geriye baktın.
Azaldığın tüm yerler,
Sana aslında kim olmadığını öğreten birer işaretmiş.
Şimdi biliyorsun:
Ait olduğun yer, seni eksiltmeyen yerdir.
Orada nefes bile daha yumuşak,
Zaman daha sabırlı,
Gölgen bile senden kaçmaz.
Ve sen,
Azaldığını sandığın her yerde çoğalmayı öğrendin sonunda…
---
Şiirlerim arasından...