--- Gölgesini Yitiren Akşam Bir akşamın omzunda duruyor şimdi kalbim; Işığı eksilmiş bir şehrin, Kendi sesine yabancı sokaklarında. Her köşe başında yarım kalmış bir ihtimal, Her adımda içime çöken sessiz bir sızı var. Zaman, avuç içimde kırılmış bir cam gibi— Tutmaya çalıştıkça kanatıyor beni. Anlıyorum ki bazı acılar büyümek için değil, Sadece hatırlamak için verilmiş insana. Ve bazı yüzler, unutulmadıkları için değil, İçimizde eksik kaldıkları için uzun yaşar. Gözlerim ufka takılıyor yine; Ne bir umut arıyorum orada, Ne de bir dönüş yolu. Sadece, çökmekte olan günün Son ışığında kendimi fark ediyorum: Bir şeyleri fazla sevmekten yorulmuş, Ve hiçbir şeyin tam olmadığı bir dünyanın Kırılgan bir misafiri olduğumu. Belki de bütün mesele bu— Gitmeyenlerin değil, Hiç gelmeyenlerin bıraktığı gölgede Kendine yer bulmaya çalışmak. --- Paylaştığım 2. şiirim. Umarım beğenirsiniz.