Bir zamanlar beklediğim o gün nihayet geldi, Artık yollarım sana değil, özgürlüğe açıldı sevgilim. Kışlar dindi, yazlar soldu, ömürden yaprak yaprak eksildi, Ama inan, içimde bir bahar yeşerdi, gönlüm dirildi. Belki şaşarsın, belki inanmazsın bu sözlere, Sana olan sevgim çoktan küle döndü, rüzgârda savruldu. Sen yokken her an, her saniye hayat daha güzel oldu, Güneş içime doğdu, çiçekler açtı, ruhum uyanıp coştu. Geç fark ettim, eyvah ki ne geç, Sen adeta benim ruhumun en derin zehriymişsin. Damarlarıma sızan o acı tat, yavaş yavaş öldürmüş beni, Ama şimdi kurtuldum, zehir aktı gitti, bedenim temizlendi. Artık gökyüzü daha mavi, denizler daha engin, Kalbim özgür, zincirlerinden kurtulmuş bir kuş gibi. Sen bir hatıra oldun, solgun bir gölge gibi, Ben ise yeniden doğdum, aşkın değil, hayatın esiri değilim artık. Sevgilim deme bana, o kelime çoktan yabancılaştı, Yüreğimde senin yerin yok, orası baharlarla doldu taştı. Ömür kısaymış meğer, boşa harcamışım yılları, Şimdi her nefesim özgürlük, her gülüşüm zafer gibi. Git yoluna, ben de kendi yoluma, Zehirden arınmış bir ruhla, sonsuz bir yazın ortasında...