Gözlerin bir zamanlar benim için açılan kapılar gibiydi, şimdi ise sonsuza dek kapanmış pencereler. Bir bakışın kaldı aklımda, o kısacık an, içimde kocaman bir boşluk bıraktı. O boşluk büyüyor her gün, sessizce, acıtarak. Ellerini tutamadım hiç, sesini duyamadım yakından, sadece uzaktan seyrettim seni, ve o seyir bittiğinde geriye kalan tek şey eksik bir hayat oldu. Geceleri uyanıyorum, adını söylemeden, gözlerini hatırlamaya çalışıyorum, ama bulanıklaşıyor her seferinde, giderek siliniyor. Sana dokunmak, sana sarılmak, sana “kal” demek hep hayal kaldı. Ve hayaller bile artık incitiyor. Bu aşk başlamadan bitti, söylenmeden tükendi. Kalbimde bir yara gibi duruyor, iyileşmeyen, kanayan, ve sessizce seni özleyen. Seni sevdim, tam da bu yüzden en çok acı veren şekilde sevdim. Çünkü sen hiç benim olmadın, ve artık hiç olmayacaksın. Hoşça kal, o güzel gözlerin sonsuza dek kapalı kalsın bana.