Kime ne kadar verdiğime dikkat etmediğim değerin hesabını kendime ödüyorum, geciken fatura gibi içimde birikiyor. Yer etmediğim kalplerde taşındım diye kendimi kandırıyorum, oysa onlar çoktan başka limanlara demir atmış, ben hâlâ açıkta. Yoruyorum kendimi, bir gölgeye aşık olmuşum gibi her adımda aynı karanlığı kucaklıyorum. Verdiğim sevgiler dönmüyor, yankı bile yapmıyor, sessizlikte kendi sesimle kavga ediyorum. Bir avuç umutla dolduruyorum boşlukları, ama o boşluklar büyüyor, avuçlarım yetmiyor. Belki de en büyük ihanet kendime: sevmediğim birine seviliyorum sanıyorum. Şimdi yavaş yavaş topluyorum kendimi, kırık parçaları cebime koyuyorum. Yer etmediğim kalplerden çekiliyorum usulca, kapıyı örterken arkamda sadece kendi ayak seslerim kalıyor. Ve anlıyorum ki hak eden tek kalp, hâlâ çarpan bu yorgun göğsümdeki. Ona borcumu ödeyeceğim artık, fazlasıyla, gecikmeden, kendi adımla.