❝Elindeki kağıdı katlayıp hemşireye uzattı. Kadın odadan çıkınca kağıtta yazanları okudu: "Özetlemek gerekirse yaşamımı; Bacaklarım herkesin ve her şeyin omzuma yüklediği yükü artık taşıyacak kadar sağlam değil. Onları hissetmiyorum. Bu durumda yanınıza dönmem de pek mümkün değil. Hiçbir doktor tedavi bulamadı, hissizliğimin nedenini bilen bir ben varım bir de... O malum kişi. Şimdi 'Anlat derman bulalım!' diyeceksin. Ben konuşamayacak kadar yorgunum. O ise beni unutabilecek kadar umursuz." Son, işte buydu: Yalnızlık ve suskunlukla yorgunluğa teslim olmak; umutsuzluğa kapılıp neşeni, sevgini ve yaşama amacını kaybetmekti. Hemşire, hastanın kapısına baktı ve yürüyüp gitti...❞ - H.A.