“Biz Ne Zaman Bu Kadar Yorulduk?” Bazen bir haber duyuyorum… Bir insan gidiyor. Bir anne, bir baba, bir genç… Bizim söylediğimiz tek şey: “Of… yazık…” Sonra herkes hayatına devam ediyor. Sanki insan hayatı bir satırdan ibaretmiş gibi. Sanki acı sadece televizyonda yaşanıyor, kalbimizde değilmiş gibi. Biz ne zaman bu kadar yorulduk? Ne zaman bu kadar alıştık insan kaybına? Ne zaman birbirimizin acısını duyamaz olduk? Bu ülkede en ucuz şey insan hayatı olmuşsa, en pahalı şey de umut oluyor. Ve bu beni en çok çocuklar için üzüyor. Onların yarınları için içimde bir korku değil, derin bir hüzün var. Ama yine de bir kıvılcım sönmüyor içimde. Çünkü bu memleket kötülerle değil, sessiz iyilerle ayakta duruyor. • Bir çocuğun gözyaşını silen kadın, • Bir kediyi yerden alan adam, • Haksızlığa susmayan genç… Onlar var oldukça, umut da var. Biz yorulduk belki… Ama bitmedik. İnsanlığımızı koruduğumuz sürece, çocuklarımızın yarını da korunacak. Bu ülkenin en değerli şeyi hâlâ insanın kalbidir. Ve o kalp çarptığı sürece umut kaybolmaz.