Senden vazgeçiyorum Defalarca denedim, ihtiyaç duyduğunda sana ulaşmayı denedim. Bana ben olduğum için kızdığın her şeyimi bize uyumlamayı denedim. Sana sende olduğu için kızdığım her şeyini anlamayı ve ortak bir yol bulmayı denedim. Beklediğinde baş ucunda kaldım, istediğinde yalnız bıraktım. Yollar aradım, senin için, benim için, ilişki için. Susarak, konuşarak, tartışarak, giderek, kalarak denedim. Tamir ettiğim tekrar kırıldı, hayal kırıklığım anlaşılmadı. Başka zamanlarda aynı yerlerden canım acıdı. Belki gitmemi göze aldın, belki gideceğime inanmadın, belki de içten içe gideyim istedin. Neyi istediğimi duymadın, kendine bakmaktan beni görmedin. Neye üzüldüğümü dinlemedin. Benimle birlikte kutlanacak iyi bir günün veya dertleşecek kötü bir günün hayalini artık kurmadığını anladım. Senden vazgeçiyorum. Benim de bitebilen bir gücüm var. İnsanım... İnsan kendisinden beklenen bir adım kalmadığında ve vazgeçtiğinden hiçbir beklentisi olmadığında vazgeçer.Bazen gürültülü bir hesaplaşmayla, bazen sessiz bir yasla vazgeçer. Çoğunlukla terk ettiğinde ya da terk edildiğinde değil, içinde ona ait son umut bittiğinde vazgeçer. Ben de senden vazgeçiyorum. Senin yanında ben kendim değilim. Seni mutlu etmek için kendimi üzmekten yoruldum. Zamanı geldiyse artık ben alamadığım her duygumun sorumluluğuna alıyorum. Seninle geçirdiğim güzel anıların artık seninle yenilenemeyeceğini biliyorum. Bugün, artık elimden gelen her şeyi yaptım, diyebiliyorum. Üzgünüm ama elbette toparlanırım. Ben artık kendimden vazgeçmemek için senden vazgeçiyorum. “ -Gökhan Çınar