İlk çıktığı zaman sinemada izlemiştim. Filmde beni en çok vuran şey o bitmek bilmeyen sıcaklık ve her an bir yerden bir "yamuk" çıkacakmış hissiydi. Savcı Emre’nin o kasabada tek başına kalması, aslında dürüst olmaya çalışan herkesin yaşadığı o...

İlk çıktığı zaman sinemada izlemiştim. Filmde beni en çok vuran şey o bitmek bilmeyen sıcaklık ve her an bir yerden bir "yamuk" çıkacakmış hissiydi. Savcı Emre’nin o kasabada tek başına kalması, aslında dürüst olmaya çalışan herkesin yaşadığı o yalnızlık gibi gelmiş bana. Obruklar sadece birer delik değil, kasabanın sakladığı kirli çamaşırların dışavurumu gibiydi resmen. O meşhur akşam yemeği sahnesindeki tekinsizlikten sonra kimin haklı kimin haksız olduğu iyice birbirine girdi. Finaldeki o yarık sahnesi ise bence sinema tarihine geçer; hem kaçış yok hem de adalet yerin dibine geçmiş gibi hissettiriyor. Kısacası sistemin insanı nasıl yavaş yavaş yuttuğunu anlatan çok sağlam ve rahatsız edici bir film olmuş.