"Çok kaybettim, sevdiklerimi, hayallerimi umutlarımı, en çok da kendimi ama hiçbirinde bu kadar büyük boşluk yaşamadım. Beni ittiğin boşluk öyle derin ki, ne kadar çabalasam da içinden çıkamadım. Bu kadar kaybeden biri olarak güçlü olduğumu sanırdım. Canımın yokluğuna alıştım, dostlarımın terk edişine alıştım, ailemin kaybına alıştım, senin yokluğuna alışmaya geçemeden gücümü kaybettim, yalpaladım. Yeniden, defalarca ve bir daha başlamayı kolay sanırdım, ilk kez dizlerim titriyor, ayaklarım geri geri yürüyor, kalbimde binlerce bıçak ağzı cümle unut diyor, yok say diyor. Kalbim cevaplanmamış sorular çalıyor... Bu sendeki belirsizlikler yoruyor, bu bendeki bekleme hırsı tüketiyor... Dildeki anlaşılamamak, dudaktaki duyulamamak, umuttaki görülmemek beni çok yoruyor, can yakıyor. Koca dünyaya, bu kadar insana karşı yalnız savaşmak değil, olmadığım birine benzetmen yoruyor. Mutsuzluklar, kabullenişler, çaresizlikler değil; umut içinde umut aramak yoruyor. Bu kadar yorgunluktan sonra insana bir şey kalmıyor. Geriye dönüp durdursan, elini uzatsan tutamamaktan korkuyorum. "Ben nasıl bu kadar dayanabildim?" sorusuna cevap aramaktan yoruldum. Gözlerimdeki yorgunluk, yüzümdeki telaş, sesimdeki kaygı değil beni anlatan? Benden başka acımı bir dinleyen, gören, duyan var mı diye bakmaktan yoruldum." | Fedakâr | Müjde Aklanoğlu ♡