“Etrafına baktığında her yer karanlıksa, bir kere daha bak. Belki ışık sensin.” – Mevlânâ Bu söz, insanın dışarıda aradığı hakikatin aslında kendi içinde olduğunu hatırlatır. Mevlânâ’ya göre karanlık; cehalet, korku, umutsuzluk ve sevgisizliktir. Işık ise bilinç, merhamet, irfan ve sevgidir. Anlam katmanlarıyla bakarsak: Herkes karanlıktan şikâyet eder, ama az kişi mum olmaya cesaret eder. Karanlık seni kuşatmış gibi görünüyorsa, bu senin ışığını fark etmene çağrıdır. Işık olmak; bağırmak, üstün gelmek değil; yanmak, ısıtmak ve yol göstermektir. Bir insan değiştiğinde, küçük bir ışık yandığında, bir çevre değişir. Mevlânâ aslında şunu söyler: 👉 “Dünyayı aydınlatmak istiyorsan, önce kendini yak.”