Adı Kalan Gül Bir ad kaldı elimde, Bir de sesini unutan duvarlar. Zaman yürüdü üstümden, Sözcükler kabuk bağladı — Anlam, çoktan başka bir dilde sustu. Kitapların arasında zehirli bir yaprak, Gülün sayfası — yırtılmış. Kim okursa düşer, Kim susarsa yok olur. Oysa sadece bir bakış yeterdi, Anlamı yeniden kurmak için. İçimə bahar gəlməyibsə əgər, Demək ki, gülüşlər də sürgündədir. Bir labirentdə axtardım səni — Adın vardı, amma sən yox idin. Ve şimdi soruyorum: Hakikat mi kayıp olan, Yoksa sadece inanma cesareti mi?