Bir insan, insanlara yardım ettikçe kendini mi kaybeder? Ben öyle hissediyorum. Sanki kendime yabancılaşıyorum. Seviyorum insanların sorunlarını çözmeyi, yaralarını sarmayı, dertlerini dinlemeyi, ruhunu sakinleştirmeyi. Ama omuzlarıma yüklenen o ağır ve sırlı yükler beni bana yabancılaştırıyor, ruhum boşlukta yüzmeye niyetleniyor. Çok yorgun hissediyorum. Biri de beni sarıp sarmalasa, yüklerimi bir an olsun unuttursa ve sonra kalbimi yakan alevi söndürse... Çok yorgunum... Kalbim için için ağlıyor ama yine kendine ağlıyor. Kimse duymuyor hıçkırıklarımı. Kimse duymuyor beni, kimse anlamıyor. Ben çok güçsüzüm, bilmiyorlar; sessizliğimin güvenine sığınıyorlar ve sonra beni içlerindeki yükleriyle yalnız bırakıp rahatlıyorlar. Ben ise her gün biraz daha kayboluyorum kimliğimde... Buna rağmen vazgeçebileceğim bir şey değil bu, isterseniz insanlık diyin isterseniz karakter diyin bu benim tek gerçekliğim ve yine kendimi bu şekilde var edebildiğim tek sığınağım. 𝓕𝒦