Bir akşamüstü… turuncuya bulanmış gökyüzü gibi yanıyor içim. Avuçlarımda yüreğim, dokunamadığım bir sıcaklık. Sessizlik yalnız değil, beni bekleyen bir gölge gibi, her adımda biraz daha yaklaşıyor. Kırıklarımı toplarken fark ettim: her parça kendi ışığını taşıyor, her hüzün, bir rüzgâr gibi geçiyor. Ve ben hâlâ düşüyorum, ama düşerken öğrendim: düşmek de bir tür direnişmiş.