Alkolik prenses, bir şeytan ve bir elfin arkadaşlığının kara mizahla harmanlanmasına bayıldım. Komik, eğlenceli ve düşündüren bir dizi. En sevdiğim diziler arasında. Kara mizah ve fantastik tarz hikayeler seviyorsanız çok beğenirsiniz.

Alkolik prenses, bir şeytan ve bir elfin arkadaşlığının kara mizahla harmanlanmasına bayıldım. Komik, eğlenceli ve düşündüren bir dizi. En sevdiğim diziler arasında. Kara mizah ve fantastik tarz hikayeler seviyorsanız çok beğenirsiniz.

Gece İle Konuşan Mıydı Düşünce? I. Gece, göğün derin bir yarığıydı ve ben o yarığın kenarında kendi adımı unutan bir yankı gibi duruyordum. Her sessizlik, başka bir karanlığın kapısıydı ve kapılar aralandıkça içimde duran o eski, tozlu...

Gece İle Konuşan Mıydı Düşünce? I. Gece, göğün derin bir yarığıydı ve ben o yarığın kenarında kendi adımı unutan bir yankı gibi duruyordum. Her sessizlik, başka bir karanlığın kapısıydı ve kapılar aralandıkça içimde duran o eski, tozlu düşünce bir kuş kanadı gibi titriyordu. Bir anlığına, zamanın kendini dinlediğini duydum. Kendi göğsünde atan nabzını ölçüyor gibiydi. Zamanın gölgesine dokundum: Soğuktu. Belki de geçmişin dokunamadığım bir yerinde hala üşüyordum ben. II. Bir düşünce çıktı yoluma — ne bana aitti ne de evrene. Kimsesiz bir çocuk gibi titriyordu: "Anlam, susmanın uzun bir kıyısıdır." O an sesimin neden bu kadar ağır olduğunu anladım. Konuşmak, düşüncenin kanatlarını kesmek gibiydi ve ben çok kez kestim kendimi. Gökyüzü, mavi olmaktan sıkılmıştı o gece. Karanlık, kendi rengini unutmuştu. Geriye sadece bir boşluk kalmıştı: hiçliğin kalbine konan küçük bir soluk. O soluk benimdi. Belki de varlık dediğimiz şey, hiçliğin bizi kısa bir anlığına giymesiydi. III. Yoluma taşlar döküldü, her biri bir soru işareti gibi eğri büğrüydü. Kimi “nereden?” dedi; kimi “kime?” ben ise hepsini yanlış anlayarak yürüdüm. Yanlış anlamak bazen korunaktır, çünkü doğrular insanı çıplak bırakır soğuk bir hakikatin ortasında. Bir kayanın gölgesine oturdum. Gölge konuştu: "İnsan, düşerken büyür." Sonra ekledi: "Çünkü gökyüzü, yüksekte duranların değil, düşmekten vazgeçmeyenlerin hatırına açılır." O an anladım ki varlık bir merdivendi ama basamakları insan indikçe çoğalıyordu. IV. Bir nehir akıyordu uzakta. Suyun sesi yoktu; çünkü bazı akışlar sessizlikten yapılır. Ben nehre bir soru attım: “Ben kimim?” Nehir, dalgalarına kıyamayıp sorumu ikiye bölerek geri verdi: "Sen kimsin?" İki kelime, iki uçurum. Cevap veremedim. Kendini bilmek, kendinden geçmekti belki de. Bir ayna buldum sonra — çatlak, yorgun, bana benzeyen. Kendime baktım ama gördüğüm kişi beni göremiyordu. Ayna dedi ki: “İnsan kendini tanırsa, kırılır.” Ve ben, kırılmaktan korkmadığımı fark ettim ama tamamen görünmekten korkuyordum. V. Gökyüzünden bir yıldız koptu. Çok uzaktı ama sesi yakındı: hüzünlü, ince bir bıçak gibi. "Her düşüş bir çağrıdır," dedi yıldız. "Her parlayış bir vedadır." Ben de ona sordum: “Neden düştün?” "Dokunulmak istedim,” dedi. “Parlamak, çok yalnız bir eylemdir.” Ve o anda öğrendim: Yalnızlık gökte doğar, yeryüzünde sadece büyür. VI. Sabahın ilk çizgisi, ufukta ince bir yara gibi açıldığında gecenin bütün sözleri birer birer omuzlarımdan yere düştü. Her biri ağırdı, taş kadar ağır. Birini elime aldım: üzerinde şunlar yazıyordu: "Gerçek, insanın taşıyamadığı ağırlığın adıdır." Sonra yavaşça yürümeye başladım. Her adımda evren küçülüyor, ben büyüyordum. Ve anladım ki büyümek, dünyayı değil kendi sınırlarını aşmaktır. VII. Sonunda bir rüzgar dokundu yüzüme. Ne soğuktu ne sıcak, yalnızca yakıcıydı. Rüzgar dedi ki: “İnsan, aradığı hakikati bulmaz; hakikat, hazır olanı bulur.” O an durdum. Hazır mıydım bilmiyordum. Belki hiçbir zaman olmayacaktım. Ama yürümek, bilmemekle başlıyordu. Ve ben bir adıma daha güç verdim. VIII. Güneş doğduğunda ben hala gecenin içindeydim. Çünkü insan ışığa her zaman geç ulaşır. Güneş içime baktı, ben ona bakamadım. Ama bir ses bıraktı ardında: “İçindeki karanlıktan utanç duyma; ışığın yolu hep oradan geçer.” Ve ben, kendi gölgemin elinden tutarak bir kez daha yeryüzüne indim. Artık biliyordum: Varlık bir cümle değil, bitmeyen bir arayıştı. Ve insan, kendi sorularıyla yürüyen uzun bir sessizlikti. Geçen sene canım sıkkın iken yazdığım, kapağının üstünde Latince yazıların yazdığı defterimden...

Güz yağmurlarıyla bir gün göçtün gittin, inanamadık gülpembe. Bizim iller sessiz... bizim iller sensiz olamadı gülpembe. -Barış manço

Güz yağmurlarıyla bir gün göçtün gittin, inanamadık gülpembe. Bizim iller sessiz... bizim iller sensiz olamadı gülpembe. -Barış manço

Hiç kendini denemeyecek misin? Ne olduğunu, kim olduğunu ögrenmeden mi öleceksin? A. Hamdi Tanpınar

Hiç kendini denemeyecek misin? Ne olduğunu, kim olduğunu ögrenmeden mi öleceksin? A. Hamdi Tanpınar

İnsan zaten dertli değildir, derdin kendisidir. Şule Gürbüz

İnsan zaten dertli değildir, derdin kendisidir. Şule Gürbüz

İnsan ya hayrandır sana, ya düşman. Ya hiç yokmuşsun gibi unutulursun ya bir dakika bile çıkmazsın akıldan… -Nazım Hikmet

İnsan ya hayrandır sana, ya düşman. Ya hiç yokmuşsun gibi unutulursun ya bir dakika bile çıkmazsın akıldan… -Nazım Hikmet

İmtihanın başı meşakkat, Ortasi yol, sonu mükafattır. Hiç kimse gül bahçesinde dikensiz bir hayat beklemesin..

İmtihanın başı meşakkat, Ortasi yol, sonu mükafattır. Hiç kimse gül bahçesinde dikensiz bir hayat beklemesin..

Müstehaktır diye insaftan vazgeçilmez, Zorda kalınsa bile hayduttan dost seçilmez, Bulutlardan yağacak rahmet gecikse dahi, Vebal akan çeşmeden tek damla su içilmez.

Müstehaktır diye insaftan vazgeçilmez, Zorda kalınsa bile hayduttan dost seçilmez, Bulutlardan yağacak rahmet gecikse dahi, Vebal akan çeşmeden tek damla su içilmez.

Güvenmek sevmekten daha değerli, zamanla anlarsın. Paulo Coelho

Güvenmek sevmekten daha değerli, zamanla anlarsın. Paulo Coelho

Seni bulmaktan önce aramak isterim. Seni sevmekten önce anlamak isterim. Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de, Sana hep, hep yeniden başlamak isterim. ÖZDEMİR ASAF

Seni bulmaktan önce aramak isterim. Seni sevmekten önce anlamak isterim. Seni bir yaşam boyu bitirmek değil de, Sana hep, hep yeniden başlamak isterim. ÖZDEMİR ASAF

Şunu öğrendim ki balıkların çoğu yaşlanınca ömürlerini boşuna geçirdiklerini söyleyip yakınırlar. Sürekli sızlanıp herkesten şikayet ederler. Ben bilmek istiyorum, hayat gerçekten bir avuç yerde durmadan dönüp durmak, sonra da yaşlanıp ölüp gitmek...

Şunu öğrendim ki balıkların çoğu yaşlanınca ömürlerini boşuna geçirdiklerini söyleyip yakınırlar. Sürekli sızlanıp herkesten şikayet ederler. Ben bilmek istiyorum, hayat gerçekten bir avuç yerde durmadan dönüp durmak, sonra da yaşlanıp ölüp gitmek mi yoksa bu dünyada başka türlü yaşamak da mümkün mü? Samed Behrengi - Küçük Kara Balık